Shravasti: Do you believe in Magic?

Shravasti: Do you believe in Magic?

De kloostergemeenschap in het Jetavanapark in Shravasti vertoonde alle trekjes van de gewone mensenwereld. De monnik Pindola had zijn magie aangewend om een bedelnap te bemachtigen. De Boeddha verbood hierop alle gebruik van magie. Een andere taktiek was dat hij zich op verschillende plaatsen tegelijk kon manifesteren. Zo legde hij de zes leermeesters, die protesteerden tegen de maatregel, het vuur na aan de schenen. Ze zagen dit verbod als oneerlijk t.o.v. hun eigen onderricht. De Boeddha toonde om hen een lesje te leren opnieuw zijn magie; het verbod gold immers niet voor hem. De zes lieten daarop alle mangobomen omhakken. Maar in zijn bedelnap ontving de Boeddha toch spontaan een mango, waarvan hij de pit in de grond stopte. Prompt ontsproot ter plekke en in enkele seconden een nieuwe mangoboom. Dit is nog maar een van die magische momenten. Anderen zien daar de hand van de goden in, die in die wereld ook een (grote) rol spelen. Zo pendelde de Boeddha ook steeds heen en weer tussen de hemel en de aarde. In de hemel verbleef hij 3 maanden bij zijn moeder Maya.

Shravasti is een kleine plaats met een paar stoepa's en het park Jetavana, vol stoepa's, kleinere votiefstoepa's en natuurlijk een bodhiboom. We bezoeken eerst een crematiestoepa, waar boven op de top een aantal monniken aan het reciteren is. We branden een wierookstokje en doneren wat geld. In het park hebben daarna we geluk. Er zit een hele groep monniken te reciteren en op de stoepa ter ere van de Boeddha is een gezelschap pelgrims uit Zuid-Korea aan het bidden en zingen. De Engels sprekende Koreaan met wie ik de avond ervoor met een biertje en een fles whisky kennis had gemaakt, was er ook. Hij vertelde dat hij een ceo in manufacturen was en veel in Duitsland zaken had gedaan. Of de fles ook op was gegaan, vertelt het verhaal niet.
Op de plek van de stoepa schijnt de Verlichte in een hut te hebben gewoond. De Mahagandhikuti, lett. hemels geurende hut. Een abt of hoofdmonnik, zo ziet hij er althans uit, spreekt ons aan in het Engels. Hij vraagt om een donatie. Als ik hem Rs 50 geef, wil hij Rs 500. Aan de regel dat een monnik niets mag vragen, maar tevreden moet zijn wat hem wordt gegeven, houdt hij zich dus niet. Maar het blijft 50. Ach, ja, dat is ook India.

We genieten nog even van de rust van het park, als het hele gezelschap is vertrokken. Het verhaal bij de volgende stoepa is ook mooi. De moordenaar Angulimala wilde 1000 mensen vermoorden en droeg de afgehouwen duimen als een ketting om zijn nek. Als laatste was zijn moeder aan de beurt. De Boeddha veranderde zich in de gedaante van de moeder, maar Agulimala kon haar niet te pakken krijgen. Toen bekeerde de moordenaar zich uiteindelijk tot het boeddhisme en werd alsnog een bijna-boeddha. De moraal van het verhaal: Het kan nooit te laat voor je zijn en ieder heeft een kans (om verlicht te raken).

De dinsdag gaan we op weg naar Lucknow over redelijk goede wegen, maar wel dwars door de vele dorpen en stadjes. Deze plaats hebben we vooral gekozen om de afstand niet te groot te maken. Lucknow is een van de grotere plaatsen in India. Na een uur te hebben rondgereden, moesten we door achter een Tuktuk aan te rijden ons hotel bereiken. GPS of Tomtom was niet aanwezig.
Bij de inname in 1856 door de Engelsen stuitte dat op heftig verzet en veroorzaakte bloedige opstanden: De eerste tekenen van een onafhankelijkheidsoorlog. Er is een museum over. Ook zijn er enkele tombes uit het Moghul-tijdperk. Maar eigenlijk lag dit buiten ons doel van de reis. We komen in dit hotel weer wat bij en laten de chaos van het verkeer voor wat het is. Morgen naar Allahabad, dat belooft wat!