rondrit per fietsriksja

ZONNETEMPEL IN KONARK (31/03/2014)
Eergisteren hebben we de zonnetempel in Konark bekeken. Deze is gebouwd midden 13e eeuw om de overwinning van de koning op de moslims te vieren. Het is een wereldberoemd bouwwerk dat op de UNESCO werelderfgoed lijst staat. Inderdaad, we waren enorm onder de indruk van alle moois. De tempel is in de vorm van een wagen gebouwd met aan beide zijden twaalf wielen uitgebeiteld. De acht spaken dienen als uurwerk. Iedere spaak staat voor drie uur. Ook beelden de wielen de sterrenbeelden uit. De wagen wordt getrokken door zeven mooi uitgebeelde paarden waarvan er enkele helaas ontbreken. De zeven paarden staan voor de dagen van de week.
Van onder tot boven was de tempel bedekt met reliefs. Soms grote, maar heel vaak kleine reliefs. De afbeeldingen waren heel goed vormgegeven. Zelfs een glimlach was zichtbaar. De onderste rand was bedekt met allerlei kleine olifanten. Natuurlijk werd de overwinning van de koning uitgebeeld. Ook het koningspaar had een plaats met vlak naast hen een giraffe. Giraffes komen niet voor in India, dus deze moet uit Oost-Afrika zijn gehaald. Daarmee waren toen al handelscontacten over zee. Het dagelijks leven werd uitgebeeld. Maar er waren vooral veel erotische afbeeldingen van paren in innige omhelzingen. Onze gids vertelde dat er 64 verschillende standjes werden afgebeeld. Wat is de bedoeling hiervan? In de eerste plaats was het om het volk op te voeden via plaatjes. Ze waren analfabeet. Bovendien was de bevolking na de oorlog geslonken. Dus moesten er meer baby’s worden geboren. De afbeeldingen waren niet alleen voor het gewone volk maar vooral voor yogi’s en yogini’s die met de verschillende standjes verschillende subtiele energieen opwekken. Ook dienden de standjes voor het behandelen van ziektes. Een afbeelding van een vrouw die haar borst masseerde, was bedoeld om borstkanker te voorkomen. Ook homofilie werd afgebeeld. Het is op oude Indiase tempels heel gebruikelijk dat er paren in sexuele omhelzing worden afgebeeld maar niets zo veelvuldig als hier. Heel vaak zie je aan de voorkant van de tempels mooie wulpse nimfen afgebeeld. Niemand doet hier moeilijk over. Er waren veel Indiase families met kinderen.

RONDRIT MET FIETSRIKSJA (01/04/2014)
Gistermiddag hebben we een rondrit door Puri gemaakt per fietsriksja. Bert en ik hadden alle twee een aparte riksja, omdat anders de riksjarijder te zwaar moet trappen. Deze riksharijders heten ‘Green Riders’ en doen mee aan een ontwikkelingsproject. Fietsen is goed voor het milieu. De riksjarijders leren enkele woorden Engels om toertjes met toeristen te kunnen doen. Ook wordt hun zelfrespect vergroot en leren ze om toeristen niet af te zetten maar een vaste prijs te vragen.
Toen ze bij ons hotel aankwamen, werden ze er meteen weer uitgewerkt op hun blote voeten. Ons werd gevraagd of we een taxi nodig hadden. Niet bevorderlijk voor het zelfrespect van de riksjarijders. Aanvankelijk voelden we ons nogal opgelaten. De mannen met hun magere benen moesten zwaar trappen en als de weg wat omhoog ging, sprongen ze van hun fiets af en duwden ze het wagentje. Maar goed, we hadden besloten aan dit ontwikkelingsproject mee te doen en de rit uit te zitten. Het voelt gemakkelijker een bedelaar wat geld te geven, dan iemand op deze manier zijn geld te laten verdienen. Aan het eind hebben we een flinke fooi gegeven.
Na korte tijd gebeurde er zoveel om ons heen dat daar alle aandacht naar toe ging. We hadden een schitterend uitzicht op de fiets. We reden langs het lange strand waar veel Indiers van hun vakantie genoten. Puri is een hele heilige stad, dus je vindt er overal pelgrims, eetstalletjes, vreemd uitgedoste saddhu’s (heilige mannen), bedelaars, tempeltjes, waarzeggers , koeien enz. Het is een enorm kleurrijk geheel. Je raakt niet uitgekeken. Pijnlijk zijn de verstoten weduwes. Na het huwelijk trekt een vrouw in bij de schoonfamilie. Als haar man overlijdt, kan het gebeuren dat de schoonfamilie geen zin heeft om haar nog te onderhouden. Haar kleren en sieraden worden haar afgenomen. Zij krijgt een witte saree en wordt naar een heilige plaats gebracht om voor het zieleheil van haar man te bidden.
Niet-hindoes mogen niet in de belangrijkste tempel van Jagannath, de god van de kosmos, komen. Omdat Jagannath geen kasteverschillen kent, is dit een heel populaire bedevaartsplaats. We mochten vanaf een platform in een oude bibliotheek kijken. Het was een bouwval die met bamboestokken overeind werd gehouden. Helaas viel er weinig te zien van de tempel. We hadden wel een schitterend uitzicht over de krioelende menigte.

CREMATIEPLAATS
Ook zijn we naar de crematieplaats geweest. Aan de ene kant van de weg genoten de Indiers van het strand, aan de andere kant werden de doden in het openbaar verbrand op een brandstapel van hout. Op een stenen trap zaten een aantal mensen, als publiek bij een sportwedstrijd. Er waren een aantal smeulende vuurtjes en een brandstapel die net aangestoken was. De oudste zoon steekt het vuur aan. De zoons zaten ernaast met een ernstig gezicht. Hun haar hadden ze afgeschoren maar een klein staartje aan de achterkant (chukri) was blijven zitten. Een dergelijke haardracht drukt rouw uit voor een naast familielid. De voeten staken uit de brandstapel.
Aan het begin lagen twee lijken te wachten. Ze lagen op een baar van bamboestokken. Ze waren gekleed in een witte doek waar bloemenkransen op lagen. Het hoofd en de voeten waren goed zichtbaar. De hoofden waren met kleurstof ingesmeerd. Tussen de tenen lagen bloempjes. De zoons waardeerden het erg dat westerlingen naar de crematieplaats kwamen. Onderweg kwamen we nog een baar met lijk tegen die door acht mannen naar de crematieplaats werd gedragen, terwijl ze gebeden reciteerden. Heel ontroerend en mooi zoals in India de dood verweven is met het leven en er geen taboe op rust.

Morgenochtend (03/04/2014) vertrekken we per vliegtuig naar Kolkata.
De hittegolf is voorbij, het is nog maar 35 graden.